'Gewoon is mooi' door: Gerda Baeyens / 4 april 2006
Een score van 4,8! Wat was er toch met "As it is in heaven" dat ons zo aansprak dat we massaal overgingen tot het scheuren van "vakje 5"? Een beetje ontredderd verlieten we de zaal. We waren net getuige geweest van iets authentieks en ontroerends maar wat was dat dan?
Iedereen was het erover eens een fantastische film gezien te hebben maar wat hadden we dan gezien? Onbekende acteurs geregisseerd door een althans voor mij onbekende regisseur, die een niet echt spectaculair verhaal doorleefden. Een doorsnee film zou je op het eerste gezicht denken maar in de tijd dat ik lid ben van de filmclub, heb ik het nooit meegemaakt dat het publiek na afloop spontaan gaat applaudisseren. Waarin lag dan de kracht van deze ogenschijnlijk onopvallende Zweedse film?
Ik heb er dagen over lopen nadenken… En wat mij betreft ligt de verklaring misschien wel precies in dat grote ‘doorsnee’-gehalte…
De hoofdpersoon Daniel Daréus was niet onknap maar hij had niet de mysterieuze, intrigerende Darcy-uitstraling van de hoofdrolspeler uit "Pride and Prejudice". Lena was een lief en aardig meisje maar niet bepaald de verpersoonlijking van ingehouden emoties van gekwelde, intelligente heldinnen. Neen, zij kon eerder perfect doorgaan voor ‘the girl next door’. En wat te zeggen over de kleurrijke schakering van bijfiguren die het Zweedse dorpje en vooral het koor bevolkten? Een vrouw van middelbare leeftijd die plots leert te genieten. Een bange onzelfzekere jonge vrouw die plots leert voor zichzelf op te komen. Een gefrustreerde, geplaagde man die leert te zeggen wat hem al jarenlang dwarszit. Een streberachtige leidersfiguur die plots beseft hoe klein hij is en hoe weinig groots het is de zwakkeren van de maatschappij tot kop van jut te nemen. Een in de liefde gekwetst iemand, die uiteindelijk leert opnieuw vertrouwen te hebben. Daniel Daréus zelf…. Een succesvol iemand die pas in een eenvoudige omgeving door eenvoudige mensen leert waar het in het leven werkelijk om gaat en in staat is die waarheid te uiten: "Ik hou van hen en zij houden van mij".
Subtiel en teder worden echte mensen neergezet die worstelen met en in het dagelijks leven. "As it is in heaven" hield ons een realistische, heldere spiegel voor; Zonder veel moeite kunnen we in onze eigen vriendenkring of familie iemand voor de geest halen die perfect inwisselbaar is met Lena, Arne, Daniel, Stig of Gabrielle. Hun pijn, kwetsbaarheid, angst, machteloosheid is als de onze. De vreugde, liefde en samenhorigheid vormt ook de rode draad in ons eigen leven.
En dàt inzicht doet misschien beseffen dat het in deze wereld niet om verheven, grootse gevoelens hoeft te gaan… Te vaak geloven we dat ‘leven’ synoniem is van ‘grootsheid’. Te vaak zijn wij ervan overtuigd dat ‘écht leven’ gelijkstaat aan constant proberen het onderste uit de levenskan te halen. Te vaak denken wij met ons gewone, alledaagse leven en met ons pallet van gewone, alledaagse emoties, slechts een voetnoot in de wereldgeschiedenis te betekenen.
De regisseur van "As it is in heaven" brengt ons misschien een van de meest waardevolle levenslessen die er bestaan: Gewoon zijn en gewoon leven is mooi! Meer hoeft het niet te zijn. En dat hij dat alles nog lardeert met de kracht van muziek maakt van deze film inderdaad een juweel.
Volgende artikel: Novecento