'De ware helden van vandaag' door Gerda Baeyens / 7 januari 2020
Niemand zal ontkennen dat onze wereld meer dan ooit gekenmerkt wordt door individualisme. Het ‘ik’ staat centraal. Als gevolg van deze ego-cultuur zijn onderlinge betrokkenheid en onbaatzuchtige hulp een schaars goed geworden. Hulp bieden als een ander die hard nodig heeft, wordt vandaag gezien als een heldendaad. In het ijskoude water springen om een drenkeling op het droge te helpen is uiteraard een moedige actie, maar voor de ouderen onder ons is het geen heldendaad.
Echte helden zijn degenen die de wereld beter of mooier maken en vanuit dat streven tegen heilige huisjes durven te schoppen en machtige instanties durven te tarten. Echte helden zijn mannen zoals Bruno en Malik. Zij vangen al tien jaar zwaar autistische jongeren op die nergens anders een plaats vinden. Kinderen en adolescenten die door de reguliere zorg als hopeloze gevallen worden beschouwd. Elke handleiding om tot hen door te dringen ontbreekt. De kans op succes is nihil. Althans dat is de overtuiging. Dus worden deze jongeren maar al te graag doorgeschoven naar de Joodse liefdadigheidsinstelling waar Bruno werkt.
Malik is een moslim die hangjongeren van straat plukt. Jongeren zonder doel in het leven. Op een aandoenlijke manier leidt hij ze op tot hulpverleners voor de autistische jongeren van Bruno. Net als de autistische kinderen zijn ook de jeugdige hulpverleners niet in staat om contact te maken met de buitenwereld. Ook zij vallen buiten de boot. Met hun orthodoxe en op gevoel gebaseerde aanpak vinden Bruno en Malik telkens weer de sleutel om tot hen door te dringen. Het is dan ook wrang dat ze gedwarsboomd wordt door logge instanties als de Inspectie van de Gezondheidszorg. Enkel en alleen omdat hun aanpak onorthodox is, stuiten ze op onbegrip en obstructie. Maar is de wereld ooit beter of mooier geworden van de grijze massa die gedwee de regels en procedures naleeft? Ik denk het niet. Wel van idealisten, dromers en tedere rebellen.